عمق فاجعه
اگر سراسیمه سر به بیابان نمی نهیم، اگر دیوانه وار سر به دیوار نمی کوبیم ،اگر آه از نهادمان برنمی خیزد، اگر آتش درونمان جهان هستی را شعله ور نمی سازد ، اگر جگرهایمان از فرط غصه آب نمی شود ،اگر در هجران ولی خدا هیچ غمی بردل نداریم و به جای اشک خون نمی گرییم، اگر سرطان غفلت از حجت خدا در تار و پود وجودمان ریشه دوانیده است، اگر هیچ گونه اظطراری به امام معصوم پیدا نمی کنیم، اگر این جان کندن تدریجی را زندگی نامیده از آن سرمست وبه آن دلخوشیم بدین خاطر است که عمق فاجعه را درک نکرده ایم.نه امام را شناخته ایم، نه عظمت مصیبت غیبت را و نه معنای ظهور را.
معبری به ظهور،دکتر علی هراتیان
